ΤΟ ΠΑΡΚΟ Ένας Αυτοσχεδιασμός για τις Τέσσερις Εποχές
ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ στις 10.00μμ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ μέχρι τις 28 Μαΐου.
μία παράσταση παντομίμας που δίνει μορφή σε κάθε ιδέα και απογειώνει τη φαντασία
ένα σκηνικό αφήγημα χωρίς λόγια με θέμα το ανεκπλήρωτο του έρωτα, τη μοναξιά και τη συντροφικότητα, το θέατρο και την πραγματικότητα
ΔΕΙΤΕ ΤΟ TRAILER ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Ένα πάρκο, τέσσερις εποχές, ένα παγκάκι και ένας μοναχικός περιπλανώμενος, που είναι ικανός να ζωντανέψει στη σκηνή όλη τη φαντασία του κόσμου. Με μοναδικά του εργαλεία το σώμα, την εκφραστικότητα, το χιούμορ, το παιχνίδι, τη μουσική και την ευρηματικότητα, το πάρκο μεταμορφώνεται και μεταμορφώνει τα εσωτερικά τοπία του ήρωα και οδηγεί το θεατή όλο και πιο μακριά απ’ την πραγματικότητα, όλο και πιο κοντά στην αλήθεια. Το πάρκο/η σκηνή, είναι αλήθεια ένας δημόσιος χώρος ελευθερίας και συνεύρεσης, όπου τα όνειρα παίρνουν το δρόμο τους και το ανέφικτο μπορεί να συμβεί;
Η ΙΣΤΟΡΙΑ Είναι ακόμα καλοκαίρι όταν ένας μοναχικός περιπλανώμενος αλήτης -γνήσιος απόγονος του Σαρλώ- περνάει τις μέρες του σ’ ένα πάρκο με συντροφιά τη μοναξιά και την ατελείωτη φαντασία του. Παίζει ασταμάτητα με ό,τι βρει μπροστά του αλλά όχι μόνο! Το μαγικό του πουκάμισο κρύβει μέσα στις τσέπες του αόρατες εκπλήξεις, που εμφανίζονται ξαφνικά όταν τα χέρια του, τους δίνουν σχήμα! Οι μήνες περνούν, η μοναξιά του έχει γίνει αβάσταχτη και ο χρόνος έχει σταματήσει, όταν εμφανίζεται στο πάρκο ένα λυπημένο και γοητευτικό κορίτσι. Ο αλήτης ερωτεύεται σφόδρα και αυτή γίνεται ο σκοπός της ύπαρξής του… αλλά ξαφνικά τη χάνει από τα μάτια του… Ο χρόνος… Ήρθε το φθινόπωρο!
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - Γρηγόρης Ιωαννίδης ...Η Ακτίς Αελίου παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη μια σεμνή κι εύφορη παράσταση, κοντά στη ρίζα του θεάτρου, στην τέχνη του αρλεκίνου και του σκηνικού περιπάτου του κάτω από το φεγγάρι... ...Ενας κλοσάρ σε κάποιο πάρκο συναντά και κατ' εξακολούθησιν χάνει την αγαπημένη του, σε μια διαρκή μάχη με τον πανδαμάτορα χρόνο, τις εποχές και την ανθρώπινη φύση. Οπως σε κάθε ανάλογη προσπάθεια ο λόγος αντικαθίσταται από τους υπαινιγμούς, την παντομίμα και το σημαίνον σώμα, και όλα αιωρούνται στον χώρο της ποίησης. Αυτός ο αναγεννησιακός αρλεκίνος -που στην πιο κοντινή μας αντίληψη αποκτά την όψη και τους τρόπους του κινηματογραφικού Σαρλό- φέρει στην κίνηση και τη μάσκα τον αιώνιο κλαυσίγελο και την αιώνια τρελοσοφία: σύννεφα που βρέχουν μόνο πάνω από την ομπρέλα, τσέπες που χωρούν τα πάντα και μπαλόνια που ανυψώνουν τους ερωτευμένους... Χρειάζεται κάτι από τη συγκατάβαση του πρώτου, του παιδικού βλέμματος στη θεατρική μαγεία για να δεχθούμε μια τόσο αθώα σύμβαση, μια τόσο αγαθή προαίρεση... ... Σημασία, όμως, δεν έχει τόσο το σενάριο όσο το παραγέμισμά του από τον ηθοποιό. Ο Θωμάς Βελισσάρης έχει εκφραστική δύναμη, αυτοσχεδιαστική ευελιξία και σωματική κυριολεξία... ... Μια ώρα συγκίνησης και νοσταλγίας, χωρίς εξεζητημένα εφέ, με δεξιότητα και -το κυριότερο- με συνειδητή αθωότητα είναι η ιδανική ίσως υπενθύμιση μιας μακράς και ηρωικής καλλιτεχνικής προσπάθειας…
