Αυτές οι μέρες, αυτό το καλοκαίρι είναι γεμάτο πόνο... Το κλάμα του ουρανού σε καθημερινή βάση δεν είναι τυχαίο γεγονός . Το φως έχει κρυφτεί κυρίως από τις ψυχές των ανθρώπων. Η κακία πια με τρομάζει. Οι χαρακτήρες με... απόκρυψη. Η αλαζονεία και η έπαρση τόσο μεγάλη που δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε "μα πως φέρομαι έτσι; Αυτό τον άνθρωπο μπορεί να μην τον ξαναδώ "... Αγάπη τελικά ..τι δύσκολο πράγμα.... "Χαρά... Έχεις χαρά; Τα υπόλοιπα δεν είναι ούτε καπνού σκιά"... Και αν δεν δώσεις αγάπη τελικά δεν μπορείς να έχεις χαρά!
Παραθέτω ένα κομμάτι από ένα άρθρο στο tilestwra.com/megalosa-pia/ που μου έκανε εντύπωση και είναι τόσο αληθινό…
«Μεγάλωσα και ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που κουτσομπολεύει τους πάντες σε εμένα, πίσω από την πλάτη μου θα κουτσομπολεύει και εμένα. Ο άνθρωπος που ζηλεύει και θέλει το κακό του άλλου -ακόμα και αν μου δείχνει πως είναι φίλος μου- θα ζηλεύει και θα θέλει και το κακό το δικό μου. Καταλαβαίνω πολύ περισσότερα πράγματα για έναν άνθρωπο από τον τρόπο που μιλάει εκείνος για τους άλλους παρά από τον τρόπο που μιλάνε οι άλλοι για εκείνον. Δεν ακούω τι λένε οι άλλοι. Ξέρω πλέον καλά πως ο άνθρωπος που πρόδωσε και συνεχίζει να προδίδει, θα προδώσει κάποια στιγμή και εμένα. Και αυτούς τους ανθρώπους τους έκανα πέρα. Και νιώθω πιο καθαρή και πιο ελαφριά από ποτέ.
Δε βλέπω πια ανθρώπους που δε θέλω να δω, δε δουλεύω για ανθρώπους που δε σέβομαι και δεν πιστεύω στο κρυμμένο καλό των ανθρώπων που μου δείχνουν πάντα την κακή τους πλευρά. Θέλω μόνο τα ουσιαστικά. Και, κάπως έτσι, είμαι επιτέλους ελεύθερη.»

                                                                                                                                                    ΒΕΝΗ